Help, de wereld valt uiteen.  Leven in een wereld vol verandering

Heb je het gevoel dat jouw leven uiteen valt? Vraag je je af waarom je je interesse verliest in zaken die je eerder zo fijn vond? Beleef je nog maar weinig vreugde en voldoening aan vriendschappen en contacten die je voordien vanzelfsprekend vond? Heb je de indruk te vereenzamen en te vervreemden van de wereld om je heen? Dan heb ik goed nieuws voor jou!
Je bent niet alleen en er is helemaal niets mis met jou. Integendeel, jij bent op weg naar een nieuwe versie van jezelf en bouwt mee aan een nieuwe, constructieve samenleving. Proficiat!

Momenteel gaan we als samenleving door een enorm veranderingsproces, een aanzienlijke transformatie, een fundamentele shift. Dat wat ooit was, is niet meer en zal nooit meer zijn. De maatschappij die we al zo lang kennen, brokkelt af. Ze valt uiteen, staat op losse schroeven en dat worden wij allemaal gewaar. Zekerheden vallen weg, lossen op en bestaan niet meer. Veiligheden blijken meer en meer luchtkastelen te zijn, opgebouwd uit illusies. En dat proces van uiteenvallen brengt heel wat angsten en onzekerheden met zich mee, niettegenstaande het een heel natuurlijk en gezond proces is.
Hoe komen we hierdoor? Hoe kunnen we doorheen deze chaos en veranderingen navigeren?

Wel, daar reik ik graag een perspectief voor aan, een soort kompas of routebeschrijving zodat je jezelf kunt situeren op weg naar de vernieuwing en erop kunt vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal goed komt. Dat het eigenlijk al goed is, zoals het is.

We zouden kunnen stellen dat onze maatschappij als collectief een burn-out doormaakt. Bestaande systemen en structuren zijn opgebrand, voldoen niet meer. Het kapitalisme heeft haar hoogtepunt bereikt, het onderwijs mist haar doel, de zorg loopt haar essentie voorbij, en wij, mensen zijn uitgeput en hebben er genoeg van. Het lukt ons bijvoorbeeld niet meer om te gaan werken en te zorgen voor een ander terwijl wij geen blijf weten met onze eigen kinderen of geen opvang vinden voor onze zorgbehoevende ouders. We voelen ons er niet meer goed bij om overuren te draaien voor een baas terwijl we onszelf en ons gezin tekort doen. Meer en meer mensen kunnen het niet meer opbrengen om zichzelf geweld aan te doen door zich uit te sloven voor een maatschappij die gericht is op nemen, nemen, nemen en weinig in verhouding teruggeeft. Het moeten voldoen aan regeltjes, criteria en normen om ergens recht op te hebben of ergens toegelaten te worden? Dat druist zo in tegen ons bestaansrecht en geboorterecht om gewoon onszelf te mogen zijn en onze ruimte in te nemen. Wij hebben decennia lang in een afhankelijkheidsregime geleefd, een veredelde vorm van eeuwenoude slavernij en dat pikken wij als samenleving niet meer. Daarom gaan steeds meer mensen onderuit, vallen ze ziek of geven ze er de brui aan. Dat wat eerst als een individuele, persoonlijke burn-out werd gezien van enkelen lijkt de laatste jaren te exploderen in een mondiale burn-out. En net zoals het bij een persoonlijke burn-out gaat, geldt dat ook op maatschappelijk vlak: er dient een nieuw evenwicht gevonden te worden. De balans dient hersteld te worden. En dat betekent dat we nieuwe manieren mogen vinden om ons te organiseren. Het oude heeft afgedaan. Het nieuwe is nog in de maak. Mits voldoende rust, ontspanning en ontlading, het goed bewaken van de eigen grenzen en het opnieuw in voeling komen met onze diepste verlangens komen we nieuwe horizonten tegen. Een nieuwe manier van leven ontvouwt zich, als vanzelf. Hoe?

Wel, dit proces verloopt volgens wat de Poolse psychiater Kazimierz Dabrowski (°1902 – 1980) “de positieve desintegratietheorie” noemt. Hij beschrijft in deze theorie hoe alles uiteenvalt, afbrokkelt en verdwijnt om plaats te maken voor iets nieuws, iets beters. Zijn theorie is ontstaan n.a.v. jarenlang onderzoek naar de emotionele groeipijnen en persoonlijke crisissen die hoogbegaafde jongeren doormaken in hun ontwikkeling als individu. Dezelfde groeipijnen en groeifasen zijn te herkennen in het evolutieproces dat wij als maatschappij doormaken, op weg naar een vernieuwde samenleving. Het is een groei in bewustzijn dat uitmondt in een hogere beschaving. Het is een weg van egoïsme naar altruïsme door jezelf te ontplooien als authentiek individu. Het is wakker worden uit een schijnrealiteit door uit de onderdrukking te stappen en je eigen leven in handen te nemen en vorm te geven volgens je eigen wensen en behoeften. Door te kiezen voor jezelf kan je er uiteindelijk ook pas écht zijn voor anderen. Geïnspireerd op de positieve desintegratietheorie van Dabrowski kunnen we vijf fasen onderscheiden in het evolutieproces dat we momenteel collectief doormaken.

1. Ik slaap

Zoals iedereen doen we wat er van ons verwacht wordt. We draaien mee in de mallemolen van de maatschappij en stellen ons geen vragen. We doen mee, net zoals alle anderen om ons heen.

In deze fase van onbewust zijn is er weinig innerlijk conflict of zelftwijfel. De focus is volledig op de buitenwereld gericht. Conflicten spelen zich dan ook eerder af met anderen of tussen anderen. We ervaren ergernissen en frustraties t.a.v. anderen die niet in de pas lopen.

II. Ik word wakker

Dan is er een moment waarop je de wereld om je heen plots anders ziet, alsof er een onderscheid is tussen jij en de wereld. Je maakt deel uit van de wereld om je heen, maar je vraagt je af waarom je doet wat je doet. Je neemt de wereld om je heen waar en ziet iedereen hun ding doen zonder dat zij erbij stilstaan. Jij staat echter wel stil. Je wordt iets gewaar. Je neemt de wereld waar. Je staat erbij en kijkt ernaar.

Hier doet zelfreflectie haar intrede en ontstaat er vaak een eerste gevoel van vervreemding. Dat kan overgaan in een onverschilligheid, een algehele desinteresse, een algemene malaise. Gevoelens van afgestomptheid, apathie, depressiviteit treden vaak op in deze fase van bewustwording. Zelftwijfel en innerlijke onrust zijn heel normaal tijdens dit ‘ontwaken’.

3. Ik rek mij uit

Hier komen we in conflict met onszelf. We worden gewaar dat we onszelf pijn doen wanneer we ons voortdurend aanpassen aan wat anderen van ons verwachten. Het voelt als kiezen tussen de ander of jezelf. Jezelf wegcijferen en verloochenen gaat niet meer zonder slag of stoot. Het doet pijn, veroorzaakt fysieke ongemakken (ziektes) en zorgt voor veel leed (psychisch – emotioneel).

Het is vooral een gewaarworden van de kloof tussen je eigen noden en behoeften enerzijds en de verwachtingen van de buitenwereld anderzijds. Je hebt het gevoel in een tweestrijd te zitten, in een tang. Je voelt dat het niet meer klopt, maar je durft nog niet loslaten, want dan …. ? In deze fase komen vele angsten naar boven. Angst voor verlies, angst voor tekort, angst om er alleen voor te staan, angst om uit de boot te vallen, angst om het niet te redden, … En toch is er die innerlijke stuwing die jou roept om je eigen weg in te slaan, om je te ontdoen van alles wat niet meer bij je past: mensen, plaatsen, situaties, hobby’s, werk, … Dit is de desintegratie ten top.

Deze fase markeert de kentering.
Eens hierdoor, is er geen weg meer terug!

4. Ik sta op – Ik kies voor mezelf

Uiteindelijk wordt de innerlijke druk zo groot dat je geen andere kant meer op kan dan voor jezelf te kiezen. Doe je dat niet dan verzeil je in chronische ziektes (fysiek – emotioneel – mentaal). Alles wat niet langer met jou resoneert moet wijken. Je gooit alles en iedereen overboord wat jou niet doet groeien, die jou niet verrijken. Zo maak je ruimte voor wat er voor jou echt toe doet. Je komt in voeling met wie je echt bent en wat je echt wil. Je gaat voor jezelf zorgen en je eigen noden vervullen. En gaandeweg kom je zielsgenoten tegen: gelijkgestemden die hetzelfde pad bewandelen. Het begin van jouw nieuwe, waarachtige leven is een feit!

In deze fase is er veel rouw gaande. Het is een voortdurend afscheid nemen van mensen, dingen en situaties die ooit vervullend waren of waarvan we dat dachten. Gevoelens van verlies en eenzaamheid steken de kop op. Illusies worden doorprikt, wat gepaard kan gaan met schuld- en schaamtegevoelens. Er is veel verwerking bezig. Doorheen het verdriet groeit de verbinding met jezelf. Het engagement naar jezelf toe wordt steeds groter. Je bent jezelf trouw en beslist om jezelf nooit meer in de steek te laten. Zelfliefde wordt geboren. Je hebt het gehaald. Je zit op jouw pad. Je bent onderweg. Je vaart je eigen koers! Vaak nog alleen, maar synchroon met zovele anderen.

5. Ik leef

Gaandeweg groeit het vertrouwen in jezelf. Je bent uit de afhankelijkheid losgekomen en maakt nu keuzes, voor jezelf, in alle vrijheid. Door meer en meer je authentieke zelf te zijn, ontplooi je als vanzelf je talenten en deel je die met anderen. Door voluit jezelf te zijn ben je dienstbaar voor anderen en bouw je mee aan een nieuwe samenleving.

In deze fase is er geen innerlijk of uiterlijk conflict meer. Je creëert je eigen realiteit in afstemming met je eigen behoeften, waarden en normen. Je omgeving is een verlengstuk van jezelf geworden. Gelijkgezinden omringen jou. Samen leven, samen spelen, samen liefhebben. Je hebt een staat van volledige zelfacceptatie bereikt en bent je bewust van de ontwikkeling die anderen doormaken. Je leeft je leven voluit.

Dit is een heel intens proces van zelfontwikkeling en persoonlijke groei. Hoewel velen dit pad tegelijkertijd bewandelen, is het een vrij eenzaam gebeuren omdat ieder voor zich door de eigen angsten en pijnen heen gaat. Niemand kan dat voor jou wegnemen. Je moet het zelf doen, maar niet noodzakelijk alleen. Het is heel heilzaam om je laten omringen door anderen die ook hun weg zoeken en vinden. Laat je ondersteunen. Vind supporters. We zijn samen onderweg!

Herken je jezelf hierin en wens je graag persoonlijke begeleiding of energetische ondersteuning? Neem dan gerust contact op via Eefje@ugo-relax.be

Bekijk eventueel ook de video “In de voetsporen van Dabrowski“ op https://youtu.be/c2gGXCa4mgg.